9. Phnom Penh: Happiness is a choice

Hey lieve luitjes =)

Vandaag nemen we (waarschijnlijk voor de laatste keer dit jaar) lekker uitgebreid tijd om over ons avontuur voor de mensjes die ons zo nou aan het hart liggen in dat koude, donkere landje...

Met z'n allen zaten we daar dus tegen elkaar gedrumd, zoekend naar wat bescherming voor de schroeiende zon onder de enkele parapluutjes van de kraampjes in het niemandsland tussen Cambodia en Laos, van links naar rechts te kijken.  De laatste foto op de vorige post, dat klein duanegebouwtje tussen de koeien, was het laatste wat we van het Laotiaanse avontuur konden zien. Aan de andere kant stond het Cambodiaanse duanegebouw.

Een beetje anders.

Laos en Cambodia zijn dan misschien wel buurlanden, maar schelen enorm veel.  Cambodia is iets minder arm, en heeft in tegenstelling tot zijn Noorderbuur echt weinig authentieke gebouwen die de zwarte geschiedenis van het land hebben overleefd. En toch...
In Cambodia klopt het gewoon.  We waren nog geen 100m de grens over of we hadden het al door.  Het gras is hier groener, letterlijk.  De sloppenwijken bevatten minder prefab en zijn gewoon uit goeie ouwe bamboe gemaakt, heerlijk.  De Cambodianen zelf zijn practhige, jonge mensen met een glimlach die de westerling, onder generaties van pruimengezichten kweken, fysiek gewoon niet meer kan trekken.  De mensen hier kiezen er gewoon voor om ondanks alles, gewoon happy te zijn.











En dat is straf, gezien hun zwarte geschiedenis.
Voor de geinteresseerden sla ik graag even enkele duizenden jaar Aziatische stamgevechten over tot de jaren 50 (1950 dus).  Toen eindigde het Franse koloniaal regime en werd het een koningsrijk.  Door gebrek aan eigen, goed bestuur werd dit koningsrijk echter een dozijn jaar later overworpen door een generaal, en ging het hier van kwaad tot erger.  In dit klimaat waar bijna de hele bevolking onder de armoedegrens leefde en bovendien nog eens halfplat gebombardeerd werd als "side effect" van de Vietnam oorlog, is het niet moeilijk te begrijpen dat een man als Pol Pot, eerste minister en overtuigd "rooien", heel snel een leger bij elkaar kon scharrelen.  Pol Pot geloofde in de "basismensen", de harde werkers van het platteland.  Hij geloofde in families die samenwerkten voor de oogst, en deze dan ook deelt met de hele gemeenschap.  Enorm veel jongeren en ouderen konden wel vinden in dit utopisch plaatje, en stapten met hem mee.  Met dit leger trok hij in 1975 Phnom Penh binnen en begon de revolutie.
Klinkt misschien positief, maar dit was het allerminst.  Binnen twee dagen werd alles in deze stad wat typisch was voor niet-basis-mensen (stadsmensen, intellectuelen, Frans sprekenden, schoolgaanden, uniform dragende of degene nog maar een bril aanhadden) gesloten, verwoest, of omgevormd tot gevangenis.
Stadsmensen, die als verraders van de revolutie werden aanzien, werden zonder reden van straat geplukt samen met hun vrouw of man, kinderen, babies, ouders en andere familieleden, in deze gevangenissen vreselijk gefolterd tot ze hetgene bekennen waarvoor ze waren opgepakt.

Foltertechnieken gingen van zweepslagen of electrische schokken, tot uittrekken van nagels om de handen nadien met zout water te overspoelen.  Wat eens bedoeld was als speel en sportplaats in een schoolpleintje, werd omgetoverd tot een soort galg waar de gevangenen omgekeerd aan gebonden werden tot ze het bewustzijn verloren.  Nadien werden ze ondergedompeld in een kruik met uitwerpselen, omdat dit blijkbaar het efficientst is om hen terug bij bewustzijn te brengen en zo verder te kunnen folteren.












De combinatie van techniek en bureaucratie zorgt ervoor dat er van elk slachtoffer een laatste foto is, waarop de anstige ogen staren naar wie het kan aanzien.




  

  

Na bekentenis was het dan een kwestie van tijd voor ze in vrachtwagens gevoerd werden naar een "andere gevangenis" buiten de stad.

Hier aangekomen werden ze 1 voor 1 afgeslacht.  Omdat kogels te duur waren werd hiervoor vanalles gebruikt waarvan we je de gruwelijke details willen besparen.  De lijken werden dan in massagraven gedumpt en overgoten met DDT, om de geur (en eventuele overlevers) tegen te gaan.

















Verspreid over heel Cambodia vind je zo'n "Killing Fields", en Veel van die massagraven zijn nu gedeeltelijk toegankelijk gemaakt als eerbetoon aan de slachtoffers.  We bezochten S-21 (een school van 1 vierkante kilometer die nu "The torture prison" noemt), en Choeung Ek.  Deze laatste is een massagraf met een memorial van 17 verdiepingen hoog.  In deze memorial liggen enkel de doodskoppen van de slachtoffers, maar omdat het al zo vol zit worden alle andere botten verwijderd, of ze laten ze gewoon in de grond zitten.  Fantastisch om te bezoeken bij regenseizoen, schijnt het, wanneer de regen de grond omwoelt en verschillende botten zo hun weg naar de oppervlakte vinden.  Alsof de doden hier geen rust willen vinden.
We besparen je fotos van dit laatste, in plaats daar van sluiten we dit donker hoofdstuk af met wat natuurfotos van een "Magic tree" bijvoorbeeld (magisch aan de boom is hoe de akoestiek van de opgehangen luidsprekers het geschreeuw van de executies overstemd) en de babyboom (geen uitleg nodig).






















Met de hulp van Vietnam kwam gelukkig na een goeie 3 jaar een einde aan dit regime.  Veel te laat, want ondertussen vermoorden de Cambodianen meer dan een kwart (bijna drie millioen) van hun eigen bevolking.  Pol Pot vluchtte met een klein deel van zijn aanhang naar de Thaise grens, en werden daar ingesloten door vanuit alle kanten mijnenvelden te plaatsen.

En toch...

In dit land met zo'n zwarte geschiedenis, waar dagelijks nog kinderen niet-ontplofte bommen uit de Vietnam-oorlog of nieuwe mijnenvelden ontdekken, hebben we nog nergens anders ter wereld zo'n optimistische en oprecht gelukkige mensen gezien.
















Onze trip in dit land begon met een ongeloofelijk lange busrit, rechtstreeks de hoofdstad in.  't Is te zeggen, in het busstation, zo'n 14 km buiten de stad.  Normaal doen we dit niet, maar onder knagende honger en vermoeidheid (het was ook al 22u30) lieten we ons verleiden door een van de vele Cambodianen die hun guest house aan het busstation stonden aan te prijzen.
Alsof we erom zoeken, stoptte de TukTuk even later met ons en een Zwitserse mondiale backpackster voor guesthouse "Happy House".
In plaats van Happy cookies wordt hier Happy pizza of Happy shakes geserveerd, maar wij brave burgers worden al helemaal happy van de happy people hier.
Om eerlijk te zijn, de eerste uren dachten we dat het allemaal wat erover was, hoe happy die mensen hier zijn en hoe ze je bedienen, een echt ongeloofelijk heerlijk maal voor ons kookten, een comfortabele stoel echt letterlijk onder je poep schoven zodat je als een koning onderuit kan zakken.

Na een goeie nachtrust besloten we de stad te voet te verkennen, en ontdekten we dat vrijwel elke Cambodiaan over zo'n brede glimlach beschikt, en daar ook kwistig mee omspringt.  Zalig.  De meeste Cambodianen zijn trouwens echt redelijk jong (zie het stukje geschiedenis hierboven voor de uitleg van de bevolkingspyramide), net als de stad die hard aan het werken is om zijn oeroude bijnaam "de parel van Azie" terug te verdienen.

 



Onze wandeling begon bij het nationaal museum voor kunst, zo'n 15 minuutjes van ons guest house (na de initiele 30 minuten die we nodig hadden om door te hebben hoe onze kaart te houden, en hoe 1 cm op dat kaartje zo'n 5 minuten wandelen betekend, zo'n gigantische stad!!!).
Prachtig gebouw, ongeloofelijk mooie binnentuin, en binnen staan wat beelden zoals in een echt museum he...

Aan de overkant van het museum stond ooit een ander museum, maar zoals jullie allemaal onwaarschijnlijk wel weten is anderhalve maand geleden de Cambodiaanse koning (aka "my king", "our father", ...)  gestorven  en wordt dus binnen 50 dagen gecremeerd.  Hiervoor zakt echt het halve land af naar de hoofdstad om er samen met een uitgebreid buitenlandse delegatie een ceremonie te houden.  En dat doe je natuurlijk op een manier die een koning waard is, dus wordt nu even dat museum platgesmeten, zodat er in spoedtempo een tempel gebouwd kan worden waar dit feestje kan doorgaan.
Say whot?









Een steenworp hiervandaan (ttz als je enkele kilometers ver kan smijten) bezochten we onze eerste Cambodiaanse Wat (tempel en klooster vol Oranje smurfen) om vervolgens langs het koninglijk paleis (nu gesloten wegens rouwperiode) te slenteren tot aan de Zilveren pagode.














Deze laatste is zo'n beetje de tuin en koninglijke feestplaats, die ook als museum te bezichitigen is.  De Zilveren pagode zelf is gebouw vol met goud, met massief (Italiaans) marmeren treden en vijf duizend kilo aan prachtig zilveren tegels, waarvan exact nul kilo nu nog te zien is.

 

Even zweten langs het Vietnamees-Cambodiaans broedersschapsmonument...

Om vervolgens eens te passeren aan het Liberation Monument.  Doet me trouwens qua locatie een beetje denken aan de Arc de Triomphe, nee?

Ondertussen was het iets na 17u en hadden we nog niet de helft gedaan van wat we gepland hadden.  Bovendien kwamen we te horen dat de grootste markt van het stad al gesloten was, dus besloot Piepeke dit ongeloofelijk slechte nieuws te verteren door te shoppen in een ander, modern shoppings-center.

Hier vind je weinig authentieks, maar wel echte softijs, en met wat oefening in de kunst van het afbieden kan je hier de beste fake merken voor geen geld inslaan.  Great!

Trouwens, ik typ misschien wel "Piepeke" maar je kunt wel raden wie als eerste twee polos en een nieuwe riem op de kop heeft getikt. =D

Deze shoppings-spree was echter nog niet genoeg om te bekomen van de grote dosis cultuur en musea van die dag, en zochten daarom wat troost op de night market.  Piepeke ging als een gek door de honderden stalletjes, terwijl Jan genoot van een vers glas bamboesap.  Mmmmmmm....






















(Trouwens, moest je het nog niet door hebben: Jan typt de meeste tekst uit terwijl Piepeke zowel de fotos, de layout, als de nodige commentaar en klanken toevoegt. =D  Hehe. )

Het hotelletje terug opgezocht, snel even laten weten dat we nog leven (heb je de voorbije 24 uur het blogje niet gelezen, er staan dan twee posts op je te wachten he: deze en ook nummer 8 over het einde van Laos) en genoten van een goeie Magok (currytje) en een spelletje pool.  Nadien een nachtrust die verstoord werd door vreemde gebeurtenissen en lawaai, soit...






















Ons stevig ontbijt lag er een uurtje later bijna weer uit toen we een stevige hap van de recente Cambodiaanse geschiedenis namen in S21 en Choeung Ek (zie begin dus).

Zo'n heftige voormiddag verwerk je maar op 1 manier: shoppings-spree.  =D
De grote markt was nu immers wel open, en Piepeke dook maar al te graag in de echt eindeloze gangen aan stofjes, Aziatische klederdracht en fijne juweeltjes.
Trouwens, ik typ misschien wel "Piepeke" maar je kunt wel raden wie als eerste nog twee polos op de kop heeft getikt. =D















En zo zitten we hier weer in een internet cafeetje, de beste fotos van de inmiddels meer dan 2000 te selecteren en te overleggen hoe we het leukst ons verhaal kunnen delen.

Morgen wordt het weer reizen, naar het zuiden, maar we weten nog niet precies waar naartoe dus tijd om een hapje te eten en op te zoeken welke stranden het witst zijn en waar de beste nieuwjaarsfeestjes gegeven worden.  De volgende blog post zal dus waarschijnlijk pas volgend jaar uitkomen, mogelijks zijn we nog een klein beetje dronken als we hem schrijven, dus bij deze alvast voor iedereen een heerlijk, avontuurlijk, warm, gelukkig, gezond, mooi, kortom: HAPPY nieuw jaar toegewenst!

Oooh ooh, wacht... We hebben deze trip nog niet veel tijd gehad om persoonlijk op jullie commentaar te reageren, iets wat we nu eens willen recht zetten zie.  Kies maar eentje of meerdere die bij jou past =D

• Ik mis je lekjes en kwispelstaart!
• Hoezo "ons" Mojootje? Jamaar, we krijgen hem toch nog terug he?  Ben wel blij om te horen hoe gelukkig hij is ondertussen en hoe jullie in ons huisje een beetje gesetteld geraken.  Geen vrees hoor, we zijn altijd voorzichtig en binnen kort terug in dat koude landje waar we naar jullie warmte uit zien!
• kMis ons leuke babbels en samen slenteren in de binnenstad en je o zooo lekker eten.
• En lekkere soep =D
• Geef keer een zoen aan die kleine prinses van ons?
• Koffietje?
• Hoezo, feestje in ons huis, say whot!
• Ga van zodra ik terug ben me best doen om dit jaar eens stage-begeleider te zijn bij Centric.  Moahahahahaaa....
• Mis je wel.
• Hey, druk ant verven?  =D
• Alweer*
• Weeral!!!! =D
• Heyla, je moet hem niet beter opleiden dan wij doen he.  Straks haalt hij me 's ochtends vroeg uit bed voor een wandeling vanaf nu...
• Nee meen dat niet, geef hem maar alle aandacht en liefde die je missen kan =)
• Keep rocking LS (blijkbaar veel LightSwitch lovers en andere nerds vinden hun weg ook naar ons persoonlijk avontuur =) )
• Denk dat jij je hier ook je hartje zou kunnen uitleven met al die stofjes hoor!  Naaien, garen, ... doen ze hier maar al te graag.
• Nog steeds niet 1 schaap gezien. Damn it.
• Volgens mij zijn die orgels hier ook gedumpt in de massagraven, maar een bourgondisch gevormde en breed lachende Boedha komen we hier regelmatig tegen en dan denken we steeds eens aan je. =)
• Vraag mij niet af van wie ik dat schrijf talent heb geërfd hoor, geniet elke keer opnieuw van die dunne lijn tussen fictie en realiteit die vanuit je hersenen ons scherm op kruipt. 
• Dag facebook vriendjes en vriendinnetjes, welkom allemaal =D 
• Ik ziet jou echt graag, je bent de beste!!!

8. 4000 Islands: Been there Don Dhet.

Amazing fact nr1: Hanneke had gelijk!!! (Het waren Peanuts... Je stopt je hand in de grond en behalve aarde heb je enkele verse, bittere peanuts in je handen.) +100 LaosPoints =)

Amazing fact nr2: we zitten in een internet cafeetje te kijken of er nog reacties zijn op ons vorige post, en net als we over de fotos van de Mojo in LaungPrabang scrollen, komt hier de Fransman binnengewandeld die de Mojo uitbaat.

Klein detailtje wel, we zitten intussen meer dan 1500 km zuidelijker. =) Kleine wereld, hah!

Natuurlijk doen we zo een afstand niet zonder allerlei leuke verhalen en fotos, en natuurlijk willen we die maar al te graag delen met jullie.  

Eind van de vorige aflevering zaten we uitgeput terug in Vientianne, een dagje te slenteren en ons wat voor te bereiden op het tweede deel van onze trip: Cambodia.

Na een absoluut helse TukTuk naar het busstation, en dan een heerlijke nachtbus, kwamen we aan in Pakse.  De nachtbus was een stuk heerlijker dan de vorige omdat voor de eerste keer ooit in Laos, er een bus reed die niet volledig vol zat.  Maw er was exact 1 bed over, en we waren exact 1 m uit het busstation en de Jan had het al ingeclaimd, zodat we beiden onze beentjes konden strekken.  Zalig.

Pakse is misschien een mooi stadje, maar het stuk waar wij in toekwamen zag er zo spannend uit dat we 45 minuten later op een minibusje zaten om nog meer het zuiden op te zoeken.  Soit dit allemaal neergepend, eigenlijk meer voor ons eigen logboek dan voor het avontuur. =D 

Een goeie 100 kilometer zuidelijker splitst de Mekong rivier, die de ader van alle leven in Laos is, zich over zoveel verschillende stromen uit dat er een waterland van 14 km breed ontstaat, de "4000 eilanden genaamd". Naar onze telling zijn er maar 3987 eilanden, maar ja dat klinkt niet, snappen we wel.  Het lot een eiland laten uitkiezen, een vissersboot gekaapt en ons laten meevoeren naar Don Dhet.

Don Det is 1 van de grotere eilanden en bestaat uit welgeteld 1 straat die van het 10m brede strand loopt tot aan de andere kant van het eiland.  Dit territorium wordt verdeeld over twee rivaliserende clans, elk bestaande uit een drietal honden.  Verder vind je er enkel en alleen bars en restaurantjes, dronken backpacktravellers, en een broeihete zon.  Eigenlijk niet zo hard de moeite waard, maar onze tussenstop had zijn grootste troef nog niet prijs gegeven...  

Omdat we bijna de grens over moeten, hebben we eens onze Laotiaanse Kip geteld en besloten dat we belange niet genoeg hadden om de busrit naar Cambodia, eten of alcohol (in die volgorde van prioriteit).  Wie had er gedacht dat op een eiland van 400m geen bankautomaat te vinden is?  In een haastje dus opnieuw een vissersbootje naar de kant geroepen om ons even terug naar het vasteland te brengen op zoek naar een bankautomaat, zo net rond zonsondergang.

We hopen dat de fotos hiervan wat voor zich spreken, maar de pracht van die zonsondergang, enkel water en 3987 eilanden rondom je, krijg je echt moeilijk digitaal vastgelegd.

   

Eenmaal terug op ons eiland, zo snel mogelijk alle Kip weer uitgegeven aan een enkeltje richting Cambodia, wat proviand voor de reis de volgende dag, en een heerlijke kipfilet met pepersaus (na twee weken Laos food hadden we echt zin in een goeie bite) in een gezellige bar, "Adams Bar" genoemd.  Hier staan geen stoelen, enkel lage tafels en wat kussens, wordt een film gedraaid in het Engels (hoera, nog eens een filmpje pikken) en verkopen ze Happy Cookies voor de liefhebbers.  Hmmmmmmm... Niet voor onze bek, hoor!

De volgende dag    vroeg opgestaan, bootje terug, minibus op tot aan het niemandsland tussen de Laotiaanse en Cambodiaanse duaneposten, om daar enkele uren in de 35+ graden te wachten op de bus die ons het volgend avontuur inrijdt...

Morgen nemen we veel meer tijd om uitgebreid en verzorgd verslag te brengen over onze eerste busrit, nacht en dagtocht door Phnom Pehn, de hoordstad van Cambodia.  (Nu ben ik namelijk echt supersnel aan het typen want dees internetcafe is nog welgeteld 7 minuten open, en we moeten nog fotootjes toe voegen.)

Niet vergeten: love you all very much en we missen jullie echt wel, zelfs al bloggen we eens een paar dagen niet.

Dikke zoen,

de Happy people.

7. Luang Prabang: Dumbo en de hoelahoep

Whoooaaaaahhhhhhhhaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!


We zijn een beetje euphorisch vandaag. =)

Een combinatie van een heerlijke dag gisteren, een absoluut slaaptekort, leuke reacties op ons blog, blij om jullie gehoord te hebben, een heerlijk ontbijt, ... Kortom, we zitten hier in een internetcafeetje in Vientianne, te gieren van 't lachen met vanalles en nog wat, zoals die Indische hier naast ons die haast cyber-sexend met haar vriendje aan het Skypen is.
Hoe we in deze hilarische situatie geraakt zijn, is een lang verhaal.
Geeft niet, want vandaag hebben we veel tijd.  Echt veel tijd.  En veel fotos ook trouwens...

Fast-rewind naar eergisterenavond.  Heel snel afscheid van jullie genomen omdat we bijna te laat waren voor onze double-date, op ons ongeloofelijk hippe fietskes het stad doorgesneld en op de seconde precies op tijd voor ons afspraak.  Dat lukt ons in Belgie nochtans nooit ;=)
Met ons nieuw maten enkele borden 30 cm hoog gestapeld van al dat lekkers (je betaalt immers per bord), en ons aan een tafeltje gezet naast 2 meisjes, om te midden van het drukke marktgebeuren van ons kerstmaal te smullen.  Zitten we nog geen drie seconden neer, hoor ik die twee meiskes toch wel in 't plat Antwoarps tegen elkaar praten zeker?  Daar moet je dus 36 uur voor reizen he, om op een marktje temidden van honderden Laotianen met 6 Belgen aan 1 tafel te belanden.  Hah.
Jammer genoeg is het lachen ons snel vergaan toen we halverwege ons tweede bord beseften dat we in onze haast het geheugenkaartje met al ons fotos op in dat internetcafeetje laten liggen hebben.  Whoa!  Even grote paniek, maar dankzij ons goed geoefende fiets-skills waren we snel weer op de plaats van de misdaad, en hebben ons kaartje terug gekregen van de vriendelijke uitbater.

Tijd om te bekomen van de schrik, dus met ons nieuw maten (4 ondertussen) de rest van de avond doorgebracht in de Mojo (hoe kan het ook anders), genietend van een heerlijke babbel, leuk-geprobeerde coktail, en zo'n lekkere live jazz dat Piepeke helemaal in trance kwam.  Chill met hoofdletter C.
Ware het niet van de avondklok (om 23u30 moet alles toe in Luang Prabang), zaten we er waarschijnlijk nog.

Eigenlijk maar best, want de volgende dag was het heel vroeg opstaan om aan onze Mahout-training (olifanten-temmer) te beginnen.  Juuuj!

Het begin van de dag hadden we een behooflijk grote groep (10 personen) met wat typische toeristen in, en deden met die groep een ritje door de eerste 50m jungle.  We zaten per drie op een vrouwelijk olifantje (de mannetjes zijn te groot en te dominant om te temmen), en natuurlijk zaten de twee avonturiers weer in de bestuurderszetel he.  Na dit ritje hebben Dumbo, Dumbo's mama, tante en meme een tukje gedaan terwijl wij de Mekong opnieuw overstaken, 800 trappen beklommen en in een grot van 10 kubieke meter wat Buddha beelden gezien hebben.
Hoera voor toerisme.

Na een Laotiaanse lunch werden de avontuurlijke helden en goedkope toeristen van elkaar gescheiden (beetje overdrijven mag he), en hadden we het kamp bijna voor ons alleen. De namiddag begon met een cursus Mahoutiaans, maw de belangrijkste woorden die je naar je olifant mag slingeren, terwijl dit olifantje je leuk negeert en wacht tot haar vaste Mahout het commando geeft.  Tijdens de theoretische les misschien niet zo goed opgelet, kan aan die heerlijke hoofdmassage liggen die in de prijs inbegrepen was. =)

De verdere namiddag spelend met de kleine Dumbo doorgebracht.  Eerst vonden we de zit, lig en hoelahoep truukjes wat ordinair maar het beestje kwispelde zelf van plezier met z'n klein meter staart zo hard het kon.  Deed ons beetje aan ons Mojootje denken, hehe.












Naast het spelen ook wat geknuffeld, gevoederd, en dan als een echte Tarzan en Jane ons eigen Choentje (mama van Dumbo) langs een extreem steil pad naar de rivier gebracht om te baden.

 Het baden zelf was eigenlijk meer spelen, want de Mahout hadden ons een bepaald commando namelijk niet geleerd: 'gooi die toeristen er maar af'.  Ik weet niet meer precies hoe je dat uitspreekt, maar als de Mahout het commando geeft begint je olifant tot eigen groot jolijt heel hard te schudden en vlieg je letterlijk enkele meters verder het water in.  De andere koppels kregen de schrik van ons leven, maar zowel wij als Choentje kregen niet genoeg van het spel en besloten om een worp te doen naar het Laotiaans record olifantenrodeo: 0.037 seconden.

We kwamen echt nog niet in de buurt.
Als je het allemaal wat berekent, wegen wij voor de kolos evenveel als 4 flessen water (van 1 l) voor mij zou wegen.  Hou dan nog eens rekening dat je benen bijna 180 graden gespreid zijn door de kolossale omvang van de schouders waar je opzit, en probeer het zelf maar eens...

Soitjes, een unieke, speelse en extreem uitputtende dag, die we afsloten met een bezoek aan Whiskey village.
Whiskey village is een dorpje dat bekend staat om zijn handgemaakte stofjes, en handgestookte Whiskey (natuurlijk).  Hier enkele glazen van gedronken, smaakte echt fantastisch lekker, tot ik de fles zag.  Whoooaaaaaaa!



Helemaal uitgeput waren we, toen we aan ons guesthouse aankwamen.  We zagen er zelf naar uit om om 19u al in de slaapbus te klimmen en hier een heerlijk tukje te doen.
Dat wat jammer genoeg een misse.  De bedden in die slaapbus waren voorzien op de gemiddelde Laotiaan, dus zelf Piepeke kon zich net niet helemaal strekken.  Bovendien lagen wij vanboven, dus hadden we dubbel zoveel last van de bochten en putten die de bus tijdens de rit wist te pakken.  Het leek wel alsof we nog steeds olifantenrodeo aan het doen waren, maar dan opgesloten in een schoendoos, die op zich in een kast vol andere zweterige en knorrende schoendozen staan.
'Gelukkig' ging de rit zo vlot, dat we hier twee uur vroeger dan gepland aankwamen, om 5u30. Doh!

Ach, je kent ons he, een ochtendwandeling gedaan, onderweg een Franse bakker tegengekomen en onszelf verwend met een lekker kerstontbijt.
't Leven zit in de kleine dingen he.

Na onze wandeling het tweede het beste internetcafeetje binnengewandeld (het eerste had geen internet... hah), en zo is ons verhaal weer rond zie.

De rest van de dag gaan we slenteren van terrasje naar terrasje (we hebben de meeste dingen in Vientianne immers al gezien) en een beetje plannen hoe we Cambodia gaan doorkruisen. Dan opnieuw een slaapbus ("hoeraaaa") richting Pakse, het zuiden van Laos, ook wel de 4000 eilanden genoemd.

En voor de rest, jah.
Jullie missen he.  Aan de andere kant, jullie horen waarschijnlijk  nu meer van ons dan in het gewone Belgische leven.  =)  Toch, hoe fijn het hier ook is, we gaan blij zijn jullie allemaal eens een echte plakkerd te kunnen geven.

En voor de rest, jah.
Kwam er een olifantje met een lange snuit...  Nee wacht dat hebben we net verteld... En ons verhaal is trouwens nog lang niet uit.  =)


Tot blogs, en een veeeeerrrrrry meerrrrrry kwwiiiiistmas!

De Mahouts.

PS: 100 extra LaosPunten voor de persoon die kan raden wat de plant bovenaan onze blog is, die we gisteren zijn tegengekomen... Wij wisten het ook niet, maar hebben er wel lekker van gesmoefeld...