4. Vang Vieng: verplaatsen in een lekke binnenband

Heyla thuisblijvers,
hier zijn we weer met nieuws uit het land waar de tijd stil staat.

Eerst en vooral, wat was het heerlijk om jullie reacties te lezen.  We zijn wat gestopt met smsen wegens slinked belkrediet, maar via de blog vinden we het zalig om te horen hoe het met jullie gaat, doet echt echt echt deugd!  En speciaal voor Noatje, als je verdrietig of boos bent om de regen, hier krijg je van ons een beetje zonneschijn om je te troosten.

Nou... Gisteren dus... Daar herinneren we ons eigenlijk weinig details van.  Tijdig opgestaan, om na lang wachten (een bus in Laos wacht namelijk tot hij exact vol is, en niet 1 plaats leeg of 1 passagier te veel, eer hij vertrekt) en dan een absoluut helse en op zijn minst gezegd niet ongevaarlijke rit door het gebergte.
Vorige blogpost hadden we het heel even over het verkeer, en daar wou ik later nog enkele Laotiaans regels aan toe voegen (zoals: de middelsten op de brommer mag sturen), en laat ons gewoon stellen dat we een verkeersregel bij hebben geleerd: als je op een dunne baan door de bergen rijdt aan 80 per uur waar er borden staan met maximumsnelheid 30, en een verkeersbord waarschuwt je dat er een gevaarlijke en scherpe bocht aankomt, en je ziet een tegenligger uit die bocht komen, maar de auto voor je is een slak, dan is het volledig ok om toch voorbij te steken mits je even claxonneert als waarschuwing.
Zucht...  
Gelukkig was er een korte pauze om even te bekomen, waar we ons tegoed hebben gedaan aan 'Dragon Fruit', heerlijk zoet!!

Daarna werd de rit alleen maar scherper, sneller en hobbeliger, dus toen we uit de bomen plots een in onbruik geraakte landingsbaan zagen opduiken, de eindbestemming van onze rit, waren we ongemakkelijk maar dankbaar voor ons leven. 
(Piepeke: Achteraf bleek dat alle chauffeurs hier zo rijden en dat ze wel degelijk weten wat ze doen)
(Jan: alle, de overlevende chauffeurs toch)

Dankzij de uitbater van de Aussie bar vonden we al snel een niet-toeristisch plekje, achter een krot van een winkel, prachtig gemarmerde kamertjes met airco en eigen badkamer met overvloedig stromend warm water voor nog geen 4 euro per nacht, zalig!
Nog wat bekomen van de rit, overdreven veel gegeten ( het is de bedoeling dat je meerdere dingen bestelt en die dan deelt met elkaar, maar de porties zijn wel goed voorzien) (grappig trouwens ook: als 1 van de dingen die je besteld hebt klaar is komen ze het opdienen, er is geen besef van gangen of etiquette of whatever.  Plate ready, plate served.) een lekkere Itarian coffee gedronken en dan naar bedje.

Die Itarian is trouwens geen typefout (dankzij die rare toetsenborden maken we wel wat typefouten he, sorry hoor leerkrachtjes =) ), het Engels van de Laotianen is er eentje met een serieus portie haar op.  De leukste voorbeelden zijn de "Itarian coffee", een bordje in de bus "thank you for giving a cleaning", een bel aan ons guest house "to ring a bell", een net ge-opende "beaty salon" en "Free beer, for the price of two".  Elke dag lachen hier.

Vandaag ook veel gelachen.  Deze keer een heel klein beetje uitgeslapen, aan 1 van de vier identieke kraampjes een broodje gekocht, en dan gaan tuben.

Tuben werkt als volgt: je huurt een opgeblazen binnenband, inclusief TukTuk rit zo'n 2 km de bergen in.  Daar word je aan de rivieroever gedropt, je smijt je band in het water, gaat erop liggen en dobbert, genietend van de 30+ graden, tot je weer in Vang Vieng bent.

 

Het tuben zo populair dat het eigenlijk de bestaansreden van dit stadje is, maar onlangs werden alle bars, monkeybars en deathrides langs de rivier gesloten omdat er te veel toeristen (vaak door de combinatie met alcohol en drugs) ongelukken deden.  Maw het kan nog steeds, maar is enorm rustig. 

Ideaal, net wat we nodig hadden.

 

 

Midden in de prachtige natuur, vaak een uur lang geen levende ziel te zien, af en toe passeer je een visser die met zijn verse vis in zijn handen naar je staat te juichen, of een heerlijk strandje van 3 m lang met honderden kleurrijke reuzengrote vlinders, of zelf gewoon een uitstekende rots in het water waar Jans dikke poep aan blijft steken en je dan maar een uurtje van de zon, blauwe of rooie libellen en het berglandschap geniet.  Dit doe je meestal belachelijk traag, sommige stukken lijken eerder uit een attractie van de Six Flags of Bobbejaanland gestolen, maar nog steeds aan geen kanten gevaarlijk hoor!

Kortom, we hadden er zo veel spijt van toen we de aankomst zagen, dat we besloten hebben een dagje langer dan gepland te blijven en er nog eens een hele dag van te genieten.

Nog even eentje "typisch voor ons": na enige tijd merkten we dat er belletjes kwamen uit de band van Jan, en even voor aankomst lag hij zo diep in het water dat hij de hele bodem met zijn zwembroek omploegde.  Net voor het einde hebben we dus even mogen te voet wandelen tot we weer een kans zagen om in de juiste stroomversnelling (poepdiepte) te geraken.  Heerlijk avontuur!

Tijd om een hapje te eten, beetje te chillen, en een excursie te zoeken, want morgen zouden we graag eens de omgeving verkennen, genieten van practhige watervallen en in grotten duiken, wat fietsen en van een klif springen.  Een sportieve afwisseling na zo'n lui dagje als vandaag.

Dikke zoen van ons beiden en voor elk van jullie een extra zonnestraaltje!