5. Vang Vieng: balen =)

Hoipieplahoi!

Hier zijn we dan weer, toch nog vanuit Vang Vieng, wie had dat gedacht... Hehe  (wij alleszins niet =) )
Lang verhaal...  Maar nu we hier toch zijn...

De ochtend na het tuben waren we fris en vroeg wakker voor een intensieve dag.  Eigenlijk waren we van plan om met de mountainbike een hele tocht te doen, maar na overleg hebben we toch geopteerd voor een rustige trektocht lvl 1 ( te voet dus ).
Al snel vonden we een gids die bereid was om ons de jungle in te begeleiden (en uit ook hoor) op een trekking/avonturentocht.  En dat was niet gelogen, hah.  We waren nog maar net de TukTuk op en voor de eerste keer van ongeveer 20 die dag, trokken we het water over in wat de lokale bevolking als een "brug" zou omschrijven.  Je kon de bamboe onder je tenen horen kraken, maar met volle moed en bibberende knietjes bereikten we de overkant, de rand van de jungle.

Wat voor ons een heftig karwei was, leek voor de gidsen peanuts (we kwamen op de TukTuk een pasgetrouwd koppel uit ZuidAfrika tegen met hetzelfde dagplan en deelden dan met plezier de hele ervaring, zo hadden we dus twee gidsen). De hele dag lang zat echter vol intensieve maar aangename verrassingen, soms ploeterden we door de (aangenaam frisse) jungle, soms zweetten we ons een weg door de rijstvelden, soms met de rugzak boven ons hoofd tot ons middel door het water, soms gingen we klimmen over de berg en soms via een rots eronderdoor.









In  die grot is Piep trouwens heel even uitgegleden, gelukkig geen fysieke schade want het fototoestel heeft de val wat gebroken... D'oh! =/  Recht in een klei-poel, dus leek het ons op dat moment een goed idee om de camera net na de grot zo snel mogelijk in een riviertje uit te wassen.
Niet dus, who knew?

Nog een half uurtje later een droom van een boerderijtje tegengekomen, mijlenver van elke andere vorm van beschaving, super rustig, maar zonder schaapjes.  Door het camera incident iets eerder lijken de fotos hiervan (en vele anderen) een beetje alsof je magic paddestoelen gegeten hebt.  Die je daar trouwens gewoon in het veld kon plukken, wat onze gids met plezier deed om dan in het dorp aan de toeristen te verkopen, haha.

 

Absoluut hoogtepunt van de trip (figuurlijk en letterlijk) was toen we 's middags even uitrustten aan een kleine waterval in het midden van de jungle.  Terwijl wij even een plonsje deden in het ijskoude bergwater, hebben onze gidsen een kleine barbeque in gang gestoken.
Borden en bestek groeide daar trouwens gewoon aan de bomen, handig zeg!!

Ook daar trouwens weer omringt door vlinders, deze keer, voor de tweede keer al, vond er eentje het leuk om even uit te rusten op mijn gigantisch eierkopje...
He is the butterflyman, really!

Na een goeie pauze klauterden we weer over de rotsen tot de jungle, de jungle tot de rijstvelden, de rijstvelden tot de rivier waar de weg stopte, en we letterlijk zwamdelen (soort combinatie tussen wandelen en zwemmen) tot we een baan bereikten waar we werden opgepikt.


Achteraf gezien bleek de bamboebrug toch nog het minst avontuurlijk van die dag.  Uitgeput maar gelukkig hebben we dan een laatnamiddagtukje gedaan, met enkel genoeg energie om op te staan om te douchen en wat te eten.

Over magic paddestoelen gesproken, volgens ons zit er toch iets raar in die malariapillen hoor want behalve de snel vallende temperaturen (als je indommelt is het 25 maar dan wordt het tegen 's ochtends bijna onder de 10 graden) en ambetante muskietennet, houdden de raarste dromen/nachtmerries ons wakker tegenwoordig. Niet leuk =(

Gisteren was dus de laatste dag in Vang Vieng dus normaal gesproken gingen we tuben, maar omdat iemand zich niet ingesmeerd heeft tijdens het eerste keer tuben, leek het ons slimmer niet de hele dag in de volle zon door te brengen. Jantje toch, khad het nog zo gezegd! =D
Ahum...


Net over de rivier die op een paar honderd meter van ons guesthouse ligt, staat er een bordje: "Luci Cave here ->", dus dachten we dit alvast eens te volgen, een cave ligt immers niet in de volle zon, he.  Voor we het wisten waren we anderhalf uur aan 't stappen tot we plots voor de eerste keer tegenliggers tegen kwamen die ons vertelden dat het nog een klein kwartiertje wandelen was tot de grot.  Een klein uur later beseften we dat er geen grot was die deze moordende tocht waard was, en zijn we maar terug gekeerd.
Opnieuw tegenliggers, deze keer met de vraag of wij die "big poisenous snake" al tegen gekomen waren.  Say whoooooot?
We weten niet of ze het meenden, of zij misschien zelf in de maling waren genomen, of het serieus was, maar onze terugtocht had maar 1 gespreksonderwerp: wie moet er voorop lopen?




Eigenlijk dus een beetje een baaltocht, en aangezien de bus naar Laung Prabang enkele uren later zou vertrekken hebben we maar wat gekuierd en met bewondering naar de energie van iedereen rond ons gekeken.

Helemaal klaar met dit anders wel practhtige stadje, kwamen we helemaal gepakt en gezakt aan het busstationneke waar iemand met een verwelkomende glimlach ons tegemoed kwam en in haar vriendelijkste Engels vertelde: "No bus".
Say whooooooot?
Blijkbaar is er vier dagen geleden, jawel VIER dagen geleden, een ongeval gebeurd op de enige weg van Vang Vieng naar de bewoonde wereld.  We hadden hier eergisteren al van gehoord, maar dachten en waren ook bij het boeken van ons busticket verzekerd dat alles nu opgelost is.  Maar ja...
"No bus".
"Maybe day after tomorrow better".

Dat is balen.

We hadden het hier echt wel gehad, maar soit blijkbaar zitten we hier nog minimum twee dagen echt vast, dus besloten we om er het beste van te maken.

Vandaag met volle moed fietsen gehuurd in hetzelfde verhuurkantoortje dat ons de bustickets verlapt en dan terugbetaald had, met gratis (handgetekende) kaart van de streek en de belofte dat het uitstekende fietsen zijn en dat het een aangename en vlotte rit is naar de "blue lagoon", een helder blauw meer een 7tal kilometer in de bergen.
Nog geen kilometer verder, waren we met de fiets aan de hand door het water aan het ploegen, om dan aan een weggetje uit te komen dat volledig uit losliggende rotsblokken en kiezels bestaat.

Dat is balen.

40 minuten na afreis stonden we de fietsen terug in te leveren, en hebben we besloten dat de "Aussie bar" op dit moment meer te bieden had dan de "blue lagoon".  Daar geleerd dat de weg waar het ongeval zich vier dagen geleden heeft plaatgevonden hoogstwaarschijnlijk ook vier dagen geleden is vrijgemaakt, dus dat we beter eens bij een andere busmaatschappij ons licht opstaken.  En jawel hoor, drie minuten later hadden we nieuwe tickets richting out-of-here, morgenochtend 9u vertrekken we dus.

Met vernieuwde moed (na enkele tegenvallers) gingen we dit dan ook vieren door nog snel even de zonnige middag in de tubes door te brengen.
Pro tip: om 18u wordt het hier donker, maar om 16u verdwijnt de zon wel al regelmatig achter de bergtoppen.  Met andere woorden, het was een koude afvaart.

Dat is balen.

Wel weer een sterk staaltje Laotiaans Engels: "Please, no underwear when returning tube".  OKEY!

Ach, maar weet je, de tweede helft van deze blogpost hebben we misschien wat zitten zagen over ons baalleven hier, en dan hebben we het nog niet over ons verschikkelijk slechte lunch en avondmaal gehad, maar het blijft eigenlijk wel elke dag lachen, genieten van elkaar, van het warme weer, de leuke mensjes en de mooie omgeving hoor!  Je kent ons he =)

Trouwens, altijd leuk om ook van het thuisfront te horen.  Wat balen voor Hanneke ivm stageplaats, hopelijk komt het toch nog allemaal goed.  Dikke knuffel aan ons Mojotje en katjes, twee plakkers voor ons mamatjes, en ook voor Chrisje natuurlijk, een extra zonnestraaltje voor Noa en broer/zus, we nemen een klein kippetje mee voor papz (geen schaapjes te vinden) een puppytje voor Paulleke, een goei fles rijstwijn voor papa, beide broers mogen iets kiezen onder de honderdduizend kip (of gewoon een stevige knuffel) en een klein monniksje voor Mientje en Maarten, met andere woorden, we zien jullie allemaal graag en missen jullie echt wel.

Dikke zoen,


de sloebers.


 PS: morgen waarschijnelijk (hopelijk) geen blogpost wegens rit naar Luang Prabang en hotel zoeken en zo...  See you!