7. Luang Prabang: Dumbo en de hoelahoep

Whoooaaaaahhhhhhhhaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!


We zijn een beetje euphorisch vandaag. =)

Een combinatie van een heerlijke dag gisteren, een absoluut slaaptekort, leuke reacties op ons blog, blij om jullie gehoord te hebben, een heerlijk ontbijt, ... Kortom, we zitten hier in een internetcafeetje in Vientianne, te gieren van 't lachen met vanalles en nog wat, zoals die Indische hier naast ons die haast cyber-sexend met haar vriendje aan het Skypen is.
Hoe we in deze hilarische situatie geraakt zijn, is een lang verhaal.
Geeft niet, want vandaag hebben we veel tijd.  Echt veel tijd.  En veel fotos ook trouwens...

Fast-rewind naar eergisterenavond.  Heel snel afscheid van jullie genomen omdat we bijna te laat waren voor onze double-date, op ons ongeloofelijk hippe fietskes het stad doorgesneld en op de seconde precies op tijd voor ons afspraak.  Dat lukt ons in Belgie nochtans nooit ;=)
Met ons nieuw maten enkele borden 30 cm hoog gestapeld van al dat lekkers (je betaalt immers per bord), en ons aan een tafeltje gezet naast 2 meisjes, om te midden van het drukke marktgebeuren van ons kerstmaal te smullen.  Zitten we nog geen drie seconden neer, hoor ik die twee meiskes toch wel in 't plat Antwoarps tegen elkaar praten zeker?  Daar moet je dus 36 uur voor reizen he, om op een marktje temidden van honderden Laotianen met 6 Belgen aan 1 tafel te belanden.  Hah.
Jammer genoeg is het lachen ons snel vergaan toen we halverwege ons tweede bord beseften dat we in onze haast het geheugenkaartje met al ons fotos op in dat internetcafeetje laten liggen hebben.  Whoa!  Even grote paniek, maar dankzij ons goed geoefende fiets-skills waren we snel weer op de plaats van de misdaad, en hebben ons kaartje terug gekregen van de vriendelijke uitbater.

Tijd om te bekomen van de schrik, dus met ons nieuw maten (4 ondertussen) de rest van de avond doorgebracht in de Mojo (hoe kan het ook anders), genietend van een heerlijke babbel, leuk-geprobeerde coktail, en zo'n lekkere live jazz dat Piepeke helemaal in trance kwam.  Chill met hoofdletter C.
Ware het niet van de avondklok (om 23u30 moet alles toe in Luang Prabang), zaten we er waarschijnlijk nog.

Eigenlijk maar best, want de volgende dag was het heel vroeg opstaan om aan onze Mahout-training (olifanten-temmer) te beginnen.  Juuuj!

Het begin van de dag hadden we een behooflijk grote groep (10 personen) met wat typische toeristen in, en deden met die groep een ritje door de eerste 50m jungle.  We zaten per drie op een vrouwelijk olifantje (de mannetjes zijn te groot en te dominant om te temmen), en natuurlijk zaten de twee avonturiers weer in de bestuurderszetel he.  Na dit ritje hebben Dumbo, Dumbo's mama, tante en meme een tukje gedaan terwijl wij de Mekong opnieuw overstaken, 800 trappen beklommen en in een grot van 10 kubieke meter wat Buddha beelden gezien hebben.
Hoera voor toerisme.

Na een Laotiaanse lunch werden de avontuurlijke helden en goedkope toeristen van elkaar gescheiden (beetje overdrijven mag he), en hadden we het kamp bijna voor ons alleen. De namiddag begon met een cursus Mahoutiaans, maw de belangrijkste woorden die je naar je olifant mag slingeren, terwijl dit olifantje je leuk negeert en wacht tot haar vaste Mahout het commando geeft.  Tijdens de theoretische les misschien niet zo goed opgelet, kan aan die heerlijke hoofdmassage liggen die in de prijs inbegrepen was. =)

De verdere namiddag spelend met de kleine Dumbo doorgebracht.  Eerst vonden we de zit, lig en hoelahoep truukjes wat ordinair maar het beestje kwispelde zelf van plezier met z'n klein meter staart zo hard het kon.  Deed ons beetje aan ons Mojootje denken, hehe.












Naast het spelen ook wat geknuffeld, gevoederd, en dan als een echte Tarzan en Jane ons eigen Choentje (mama van Dumbo) langs een extreem steil pad naar de rivier gebracht om te baden.

 Het baden zelf was eigenlijk meer spelen, want de Mahout hadden ons een bepaald commando namelijk niet geleerd: 'gooi die toeristen er maar af'.  Ik weet niet meer precies hoe je dat uitspreekt, maar als de Mahout het commando geeft begint je olifant tot eigen groot jolijt heel hard te schudden en vlieg je letterlijk enkele meters verder het water in.  De andere koppels kregen de schrik van ons leven, maar zowel wij als Choentje kregen niet genoeg van het spel en besloten om een worp te doen naar het Laotiaans record olifantenrodeo: 0.037 seconden.

We kwamen echt nog niet in de buurt.
Als je het allemaal wat berekent, wegen wij voor de kolos evenveel als 4 flessen water (van 1 l) voor mij zou wegen.  Hou dan nog eens rekening dat je benen bijna 180 graden gespreid zijn door de kolossale omvang van de schouders waar je opzit, en probeer het zelf maar eens...

Soitjes, een unieke, speelse en extreem uitputtende dag, die we afsloten met een bezoek aan Whiskey village.
Whiskey village is een dorpje dat bekend staat om zijn handgemaakte stofjes, en handgestookte Whiskey (natuurlijk).  Hier enkele glazen van gedronken, smaakte echt fantastisch lekker, tot ik de fles zag.  Whoooaaaaaaa!



Helemaal uitgeput waren we, toen we aan ons guesthouse aankwamen.  We zagen er zelf naar uit om om 19u al in de slaapbus te klimmen en hier een heerlijk tukje te doen.
Dat wat jammer genoeg een misse.  De bedden in die slaapbus waren voorzien op de gemiddelde Laotiaan, dus zelf Piepeke kon zich net niet helemaal strekken.  Bovendien lagen wij vanboven, dus hadden we dubbel zoveel last van de bochten en putten die de bus tijdens de rit wist te pakken.  Het leek wel alsof we nog steeds olifantenrodeo aan het doen waren, maar dan opgesloten in een schoendoos, die op zich in een kast vol andere zweterige en knorrende schoendozen staan.
'Gelukkig' ging de rit zo vlot, dat we hier twee uur vroeger dan gepland aankwamen, om 5u30. Doh!

Ach, je kent ons he, een ochtendwandeling gedaan, onderweg een Franse bakker tegengekomen en onszelf verwend met een lekker kerstontbijt.
't Leven zit in de kleine dingen he.

Na onze wandeling het tweede het beste internetcafeetje binnengewandeld (het eerste had geen internet... hah), en zo is ons verhaal weer rond zie.

De rest van de dag gaan we slenteren van terrasje naar terrasje (we hebben de meeste dingen in Vientianne immers al gezien) en een beetje plannen hoe we Cambodia gaan doorkruisen. Dan opnieuw een slaapbus ("hoeraaaa") richting Pakse, het zuiden van Laos, ook wel de 4000 eilanden genoemd.

En voor de rest, jah.
Jullie missen he.  Aan de andere kant, jullie horen waarschijnlijk  nu meer van ons dan in het gewone Belgische leven.  =)  Toch, hoe fijn het hier ook is, we gaan blij zijn jullie allemaal eens een echte plakkerd te kunnen geven.

En voor de rest, jah.
Kwam er een olifantje met een lange snuit...  Nee wacht dat hebben we net verteld... En ons verhaal is trouwens nog lang niet uit.  =)


Tot blogs, en een veeeeerrrrrry meerrrrrry kwwiiiiistmas!

De Mahouts.

PS: 100 extra LaosPunten voor de persoon die kan raden wat de plant bovenaan onze blog is, die we gisteren zijn tegengekomen... Wij wisten het ook niet, maar hebben er wel lekker van gesmoefeld...