9. Phnom Penh: Happiness is a choice

Hey lieve luitjes =)

Vandaag nemen we (waarschijnlijk voor de laatste keer dit jaar) lekker uitgebreid tijd om over ons avontuur voor de mensjes die ons zo nou aan het hart liggen in dat koude, donkere landje...

Met z'n allen zaten we daar dus tegen elkaar gedrumd, zoekend naar wat bescherming voor de schroeiende zon onder de enkele parapluutjes van de kraampjes in het niemandsland tussen Cambodia en Laos, van links naar rechts te kijken.  De laatste foto op de vorige post, dat klein duanegebouwtje tussen de koeien, was het laatste wat we van het Laotiaanse avontuur konden zien. Aan de andere kant stond het Cambodiaanse duanegebouw.

Een beetje anders.

Laos en Cambodia zijn dan misschien wel buurlanden, maar schelen enorm veel.  Cambodia is iets minder arm, en heeft in tegenstelling tot zijn Noorderbuur echt weinig authentieke gebouwen die de zwarte geschiedenis van het land hebben overleefd. En toch...
In Cambodia klopt het gewoon.  We waren nog geen 100m de grens over of we hadden het al door.  Het gras is hier groener, letterlijk.  De sloppenwijken bevatten minder prefab en zijn gewoon uit goeie ouwe bamboe gemaakt, heerlijk.  De Cambodianen zelf zijn practhige, jonge mensen met een glimlach die de westerling, onder generaties van pruimengezichten kweken, fysiek gewoon niet meer kan trekken.  De mensen hier kiezen er gewoon voor om ondanks alles, gewoon happy te zijn.











En dat is straf, gezien hun zwarte geschiedenis.
Voor de geinteresseerden sla ik graag even enkele duizenden jaar Aziatische stamgevechten over tot de jaren 50 (1950 dus).  Toen eindigde het Franse koloniaal regime en werd het een koningsrijk.  Door gebrek aan eigen, goed bestuur werd dit koningsrijk echter een dozijn jaar later overworpen door een generaal, en ging het hier van kwaad tot erger.  In dit klimaat waar bijna de hele bevolking onder de armoedegrens leefde en bovendien nog eens halfplat gebombardeerd werd als "side effect" van de Vietnam oorlog, is het niet moeilijk te begrijpen dat een man als Pol Pot, eerste minister en overtuigd "rooien", heel snel een leger bij elkaar kon scharrelen.  Pol Pot geloofde in de "basismensen", de harde werkers van het platteland.  Hij geloofde in families die samenwerkten voor de oogst, en deze dan ook deelt met de hele gemeenschap.  Enorm veel jongeren en ouderen konden wel vinden in dit utopisch plaatje, en stapten met hem mee.  Met dit leger trok hij in 1975 Phnom Penh binnen en begon de revolutie.
Klinkt misschien positief, maar dit was het allerminst.  Binnen twee dagen werd alles in deze stad wat typisch was voor niet-basis-mensen (stadsmensen, intellectuelen, Frans sprekenden, schoolgaanden, uniform dragende of degene nog maar een bril aanhadden) gesloten, verwoest, of omgevormd tot gevangenis.
Stadsmensen, die als verraders van de revolutie werden aanzien, werden zonder reden van straat geplukt samen met hun vrouw of man, kinderen, babies, ouders en andere familieleden, in deze gevangenissen vreselijk gefolterd tot ze hetgene bekennen waarvoor ze waren opgepakt.

Foltertechnieken gingen van zweepslagen of electrische schokken, tot uittrekken van nagels om de handen nadien met zout water te overspoelen.  Wat eens bedoeld was als speel en sportplaats in een schoolpleintje, werd omgetoverd tot een soort galg waar de gevangenen omgekeerd aan gebonden werden tot ze het bewustzijn verloren.  Nadien werden ze ondergedompeld in een kruik met uitwerpselen, omdat dit blijkbaar het efficientst is om hen terug bij bewustzijn te brengen en zo verder te kunnen folteren.












De combinatie van techniek en bureaucratie zorgt ervoor dat er van elk slachtoffer een laatste foto is, waarop de anstige ogen staren naar wie het kan aanzien.




  

  

Na bekentenis was het dan een kwestie van tijd voor ze in vrachtwagens gevoerd werden naar een "andere gevangenis" buiten de stad.

Hier aangekomen werden ze 1 voor 1 afgeslacht.  Omdat kogels te duur waren werd hiervoor vanalles gebruikt waarvan we je de gruwelijke details willen besparen.  De lijken werden dan in massagraven gedumpt en overgoten met DDT, om de geur (en eventuele overlevers) tegen te gaan.

















Verspreid over heel Cambodia vind je zo'n "Killing Fields", en Veel van die massagraven zijn nu gedeeltelijk toegankelijk gemaakt als eerbetoon aan de slachtoffers.  We bezochten S-21 (een school van 1 vierkante kilometer die nu "The torture prison" noemt), en Choeung Ek.  Deze laatste is een massagraf met een memorial van 17 verdiepingen hoog.  In deze memorial liggen enkel de doodskoppen van de slachtoffers, maar omdat het al zo vol zit worden alle andere botten verwijderd, of ze laten ze gewoon in de grond zitten.  Fantastisch om te bezoeken bij regenseizoen, schijnt het, wanneer de regen de grond omwoelt en verschillende botten zo hun weg naar de oppervlakte vinden.  Alsof de doden hier geen rust willen vinden.
We besparen je fotos van dit laatste, in plaats daar van sluiten we dit donker hoofdstuk af met wat natuurfotos van een "Magic tree" bijvoorbeeld (magisch aan de boom is hoe de akoestiek van de opgehangen luidsprekers het geschreeuw van de executies overstemd) en de babyboom (geen uitleg nodig).






















Met de hulp van Vietnam kwam gelukkig na een goeie 3 jaar een einde aan dit regime.  Veel te laat, want ondertussen vermoorden de Cambodianen meer dan een kwart (bijna drie millioen) van hun eigen bevolking.  Pol Pot vluchtte met een klein deel van zijn aanhang naar de Thaise grens, en werden daar ingesloten door vanuit alle kanten mijnenvelden te plaatsen.

En toch...

In dit land met zo'n zwarte geschiedenis, waar dagelijks nog kinderen niet-ontplofte bommen uit de Vietnam-oorlog of nieuwe mijnenvelden ontdekken, hebben we nog nergens anders ter wereld zo'n optimistische en oprecht gelukkige mensen gezien.
















Onze trip in dit land begon met een ongeloofelijk lange busrit, rechtstreeks de hoofdstad in.  't Is te zeggen, in het busstation, zo'n 14 km buiten de stad.  Normaal doen we dit niet, maar onder knagende honger en vermoeidheid (het was ook al 22u30) lieten we ons verleiden door een van de vele Cambodianen die hun guest house aan het busstation stonden aan te prijzen.
Alsof we erom zoeken, stoptte de TukTuk even later met ons en een Zwitserse mondiale backpackster voor guesthouse "Happy House".
In plaats van Happy cookies wordt hier Happy pizza of Happy shakes geserveerd, maar wij brave burgers worden al helemaal happy van de happy people hier.
Om eerlijk te zijn, de eerste uren dachten we dat het allemaal wat erover was, hoe happy die mensen hier zijn en hoe ze je bedienen, een echt ongeloofelijk heerlijk maal voor ons kookten, een comfortabele stoel echt letterlijk onder je poep schoven zodat je als een koning onderuit kan zakken.

Na een goeie nachtrust besloten we de stad te voet te verkennen, en ontdekten we dat vrijwel elke Cambodiaan over zo'n brede glimlach beschikt, en daar ook kwistig mee omspringt.  Zalig.  De meeste Cambodianen zijn trouwens echt redelijk jong (zie het stukje geschiedenis hierboven voor de uitleg van de bevolkingspyramide), net als de stad die hard aan het werken is om zijn oeroude bijnaam "de parel van Azie" terug te verdienen.

 



Onze wandeling begon bij het nationaal museum voor kunst, zo'n 15 minuutjes van ons guest house (na de initiele 30 minuten die we nodig hadden om door te hebben hoe onze kaart te houden, en hoe 1 cm op dat kaartje zo'n 5 minuten wandelen betekend, zo'n gigantische stad!!!).
Prachtig gebouw, ongeloofelijk mooie binnentuin, en binnen staan wat beelden zoals in een echt museum he...

Aan de overkant van het museum stond ooit een ander museum, maar zoals jullie allemaal onwaarschijnlijk wel weten is anderhalve maand geleden de Cambodiaanse koning (aka "my king", "our father", ...)  gestorven  en wordt dus binnen 50 dagen gecremeerd.  Hiervoor zakt echt het halve land af naar de hoofdstad om er samen met een uitgebreid buitenlandse delegatie een ceremonie te houden.  En dat doe je natuurlijk op een manier die een koning waard is, dus wordt nu even dat museum platgesmeten, zodat er in spoedtempo een tempel gebouwd kan worden waar dit feestje kan doorgaan.
Say whot?









Een steenworp hiervandaan (ttz als je enkele kilometers ver kan smijten) bezochten we onze eerste Cambodiaanse Wat (tempel en klooster vol Oranje smurfen) om vervolgens langs het koninglijk paleis (nu gesloten wegens rouwperiode) te slenteren tot aan de Zilveren pagode.














Deze laatste is zo'n beetje de tuin en koninglijke feestplaats, die ook als museum te bezichitigen is.  De Zilveren pagode zelf is gebouw vol met goud, met massief (Italiaans) marmeren treden en vijf duizend kilo aan prachtig zilveren tegels, waarvan exact nul kilo nu nog te zien is.

 

Even zweten langs het Vietnamees-Cambodiaans broedersschapsmonument...

Om vervolgens eens te passeren aan het Liberation Monument.  Doet me trouwens qua locatie een beetje denken aan de Arc de Triomphe, nee?

Ondertussen was het iets na 17u en hadden we nog niet de helft gedaan van wat we gepland hadden.  Bovendien kwamen we te horen dat de grootste markt van het stad al gesloten was, dus besloot Piepeke dit ongeloofelijk slechte nieuws te verteren door te shoppen in een ander, modern shoppings-center.

Hier vind je weinig authentieks, maar wel echte softijs, en met wat oefening in de kunst van het afbieden kan je hier de beste fake merken voor geen geld inslaan.  Great!

Trouwens, ik typ misschien wel "Piepeke" maar je kunt wel raden wie als eerste twee polos en een nieuwe riem op de kop heeft getikt. =D

Deze shoppings-spree was echter nog niet genoeg om te bekomen van de grote dosis cultuur en musea van die dag, en zochten daarom wat troost op de night market.  Piepeke ging als een gek door de honderden stalletjes, terwijl Jan genoot van een vers glas bamboesap.  Mmmmmmm....






















(Trouwens, moest je het nog niet door hebben: Jan typt de meeste tekst uit terwijl Piepeke zowel de fotos, de layout, als de nodige commentaar en klanken toevoegt. =D  Hehe. )

Het hotelletje terug opgezocht, snel even laten weten dat we nog leven (heb je de voorbije 24 uur het blogje niet gelezen, er staan dan twee posts op je te wachten he: deze en ook nummer 8 over het einde van Laos) en genoten van een goeie Magok (currytje) en een spelletje pool.  Nadien een nachtrust die verstoord werd door vreemde gebeurtenissen en lawaai, soit...






















Ons stevig ontbijt lag er een uurtje later bijna weer uit toen we een stevige hap van de recente Cambodiaanse geschiedenis namen in S21 en Choeung Ek (zie begin dus).

Zo'n heftige voormiddag verwerk je maar op 1 manier: shoppings-spree.  =D
De grote markt was nu immers wel open, en Piepeke dook maar al te graag in de echt eindeloze gangen aan stofjes, Aziatische klederdracht en fijne juweeltjes.
Trouwens, ik typ misschien wel "Piepeke" maar je kunt wel raden wie als eerste nog twee polos op de kop heeft getikt. =D















En zo zitten we hier weer in een internet cafeetje, de beste fotos van de inmiddels meer dan 2000 te selecteren en te overleggen hoe we het leukst ons verhaal kunnen delen.

Morgen wordt het weer reizen, naar het zuiden, maar we weten nog niet precies waar naartoe dus tijd om een hapje te eten en op te zoeken welke stranden het witst zijn en waar de beste nieuwjaarsfeestjes gegeven worden.  De volgende blog post zal dus waarschijnlijk pas volgend jaar uitkomen, mogelijks zijn we nog een klein beetje dronken als we hem schrijven, dus bij deze alvast voor iedereen een heerlijk, avontuurlijk, warm, gelukkig, gezond, mooi, kortom: HAPPY nieuw jaar toegewenst!

Oooh ooh, wacht... We hebben deze trip nog niet veel tijd gehad om persoonlijk op jullie commentaar te reageren, iets wat we nu eens willen recht zetten zie.  Kies maar eentje of meerdere die bij jou past =D

• Ik mis je lekjes en kwispelstaart!
• Hoezo "ons" Mojootje? Jamaar, we krijgen hem toch nog terug he?  Ben wel blij om te horen hoe gelukkig hij is ondertussen en hoe jullie in ons huisje een beetje gesetteld geraken.  Geen vrees hoor, we zijn altijd voorzichtig en binnen kort terug in dat koude landje waar we naar jullie warmte uit zien!
• kMis ons leuke babbels en samen slenteren in de binnenstad en je o zooo lekker eten.
• En lekkere soep =D
• Geef keer een zoen aan die kleine prinses van ons?
• Koffietje?
• Hoezo, feestje in ons huis, say whot!
• Ga van zodra ik terug ben me best doen om dit jaar eens stage-begeleider te zijn bij Centric.  Moahahahahaaa....
• Mis je wel.
• Hey, druk ant verven?  =D
• Alweer*
• Weeral!!!! =D
• Heyla, je moet hem niet beter opleiden dan wij doen he.  Straks haalt hij me 's ochtends vroeg uit bed voor een wandeling vanaf nu...
• Nee meen dat niet, geef hem maar alle aandacht en liefde die je missen kan =)
• Keep rocking LS (blijkbaar veel LightSwitch lovers en andere nerds vinden hun weg ook naar ons persoonlijk avontuur =) )
• Denk dat jij je hier ook je hartje zou kunnen uitleven met al die stofjes hoor!  Naaien, garen, ... doen ze hier maar al te graag.
• Nog steeds niet 1 schaap gezien. Damn it.
• Volgens mij zijn die orgels hier ook gedumpt in de massagraven, maar een bourgondisch gevormde en breed lachende Boedha komen we hier regelmatig tegen en dan denken we steeds eens aan je. =)
• Vraag mij niet af van wie ik dat schrijf talent heb geërfd hoor, geniet elke keer opnieuw van die dunne lijn tussen fictie en realiteit die vanuit je hersenen ons scherm op kruipt. 
• Dag facebook vriendjes en vriendinnetjes, welkom allemaal =D 
• Ik ziet jou echt graag, je bent de beste!!!